Vandaag stond de wekker om 5.45 uur. We moesten vroeg op want we hadden een beersafari geboekt bij Eagle Eye Adventure. We zouden om 7.30 uur vertrekken en moesten een kwartier van tevoren aanwezig zijn. Gelukkig konden we in het hotel al vanaf 6.30 uur ontbijten, daar waren we wel blij mee. Er waren zelfs meer stellen die al zo vroeg aanwezig waren, we waren in ieder geval niet de enige.

Het kantoor van Eagle Eye Adventure zat op 10 minuten lopen vanaf ons hotel dus we konden vandaag de auto laten staan. Er gingen in totaal 12 mensen mee met de tour. Onze gids van vandaag was de eigenaar van het bedrijf Jos. Iets na half 8 voeren we weg, de zon kwam net op achter de wolken. We moesten 2,5 uur varen naar Toba Inlet, daar begon de daadwerkelijke beersafari.

Toba Inlet is een van de kleinere, maar nog steeds belangrijkste inham van de kust van British Columbia. Het is de 4^e in de reeks ten noorden van de 49^e breedtegraad die begint met Burrard Inlet, de haven van de stad Vancouver. Tussen Burrard Inlet en Jervis Inlet in het oosten ligt een zoetwaterfjord, Powell Lake, dat is uitgebreid met een klein waterkrachtproject om de grote papierfabriek in Powell River, de belangrijkste stad van het Malaspina-schiereiland van de bovenste Sunshine Coast, van stroom te voorzien. Klahoose 1 Reserve, van de Klahoose First Nation, ligt aan de monding van de Toba River bij het hoofd van Toba Inlet. Toba Inlet en de Toba Valley zijn de thuisbasis van veel grizzlyberen. De Coast Salish-naam van Toba Inlet is Yekwamen (fonetisch) of yɛkʷamɛn (spelling).

De Toba Inlet is relatief kort in vergelijking met de andere grote kustinhammen. De gemiddelde breedte bedraagt slechts 2,5 km en de afstand van de monding van de krachtige rivier Toba tot de monding van de inham bij de samenvloeiing van het Pryce-kanaal en het Homfray-kanaal aan de noordpunt van East Redonda Island bedraagt 35 km.

De 1^e niet-inheemse verkenning van Toba Inlet vond plaats in 1792 toen Britse en Spaanse expedities gelijktijdig in het gebied aankwamen. Er was samenwerking tussen de Britten onder George Vancouver en de Spanjaarden onder Dionisio Alcalá Galiano. Vanuit een uitvalsbasis in Desolation Sound werden boten uitgestuurd om de regio te verkennen. Op 25 juni 1792 stelde Vancouver voor om drie groepen in boten uit te sturen. De Spanjaarden boden aan om een van de drie op zich te nemen, dit was het onderzoek naar Toba Inlet. Caytetano Valdés vertrok met een bootgroep op 25 juni en keerde terug op 27 juni, nadat hij had vastgesteld dat de inham gesloten was. Hij beschreef het als een zeer diepe baai, met steile oevers en hoge pieken eromheen. Aan de oostkust vond Valdés een plank ("tabla" in het Spaans) bedekt met schilderingen, die hij beschreef als "hiërogliefen van de inboorlingen". Er waren verschillende lege dorpen. De Spanjaarden troffen geen inwoners aan. Valdés noemde de inham naar de plank die hij vond, Canal de la Tabla. De Britten onderzochten de inham vlak na Valdés en bevestigden voor zichzelf het Spaanse rapport. Vancouver behield de Spaanse naam, die door een fout van een Spaanse cartograaf was veranderd in de huidige vorm: Toba Inlet.

We zijn nog maar net onderweg of we zien al 2 kleine groepen orka's, zo mooi om te zien. De eerste groep die we zagen, had volgens Jos net iets gevangen, waarschijnlijk een zeeleeuw. Blij dat we dat niet van dichtbij hebben gezien. Verder zien we veel Bald Eagles, prachtige vogels. De zee is ruw in de Toba Inlet, de boot maakt dan ook flinke klappen op het water, fijn dat we een dichte boot hebben. We varen door een werkelijk prachtige omgeving, vooral omdat het weer vandaag ontzettend mee zit. De zon schijnt bijna de hele tijd.

Aangekomen bij onze bestemming, staan onze Klahoose-gidsen al op ons te wachten, zij nemen ons mee om de grizzly's te zoeken. We krijgen een uitgebreide uitleg. Er mag absoluut geen eten mee in de bus, ook geen verpakt eten, alleen flesjes water. In de bus mogen we praten, maar zodra we uitstappen moeten we onze mond houden. Er loopt altijd een gids voor en achter ons. We mogen geen flits gebruiken. Na deze uitleg stappen we in de bus en gaan we op pad. We rijden vervolgens de vallei in via boswegen naar de berenkijkplatforms van de rivier, waar we hopen om de Toba Inlet Grizzly Bears te zien tijdens hun herfstritueel van het smullen van terugkerende zalm. Je weet dit nooit zeker, het blijft wildlife.

Klahoose-gids Troy vertelde bij een riviertje dat zijn voorouders hier al woonden, zijn vader en hijzelf waren hier ook geboren en zijn grootouders waren hier begraven. We zagen een bald eagle bij het riviertje, Troy vertelde dat dat geluk brengt, dat het een boodschap van zijn voorvaders is. Daarna reden we door naar de eerste uitkijktoren. We blijven steeds 20 minuten op iedere toren, er zijn in totaal 6 torens. Toen we uitstapten, zagen we in de verte een beer. Maar hij was al heel snel weg, ik denk dat niet iedereen van de groep hem gezien heeft. Verder zagen we geen beren. Wel een bald eagle die iets aan het eten was.

Dus doorgereden naar de volgende toren, weer 20 minuten wachten, weer niets. Ik werd al een beetje bang dat we geen geluk zouden hebben. Ook bij de derde toren hebben we niets gezien. Maar toen kwamen we bij de vierde toren en ja hoor, hier zagen we een prachtige beer. Eerst wat verder weg en tot verdween hij achter de bomen. Na even wachten wilden de gidsen verder gaan maar toen zagen we hem opeens weer tevoorschijn komen. Prachtig om te zien, op zijn dooie akkertje slenterde hij door de rivier. De gidsen besloten om naar een andere toren te gaan omdat we daar waarschijnlijk beter zicht zouden hebben. In de bus vertelden ze dat het een vrouwtjesbeer was genaamd Patience. Ze heeft deze naam gekregen omdat ze een ontzettend goede visser is, ze blijft heel geduldig staan wachten tot de vis vlak bij haar is.

Bij de andere toren zagen we helaas niets, dus weer teruggereden naar de vorige toren. Hier zagen we Patience nog steeds in het water zitten. Toen we de bus uitstapten om foto's te maken, kwam er een andere voorbij. De gidsen hielden deze goed in de gaten omdat deze beer steeds naar ons keek. De gidsen zeiden ons om naar de toren te lopen, heel rustig. Gelukkig liep de tweede beer weer verder en konden wij de volle aandacht geven aan Patience. In de tijd dat wij er waren, hebben we haar 3 zalmen zien pakken en opeten, wat was dat ontzettend mooi om te zien. En toen kwam er als verrassing nog een beer op zijn gemak voorbij lopen. Ook deze probeerde een zalm te pakken, maar dat is niet gelukt. Wat bijzonder om dit mee te maken!!

Helaas moesten we toen weer terug naar de boot, ik had nog veel langer kunnen blijven. Op de terugweg naar de boot vertelde Troy nog dat zij iedere ochtend de raven te eten gaven want als je goed bent voor de natuur, is de natuur ook goed voor jou. Dat had vandaag zeker geholpen. Op de boot kregen we een lunchpakket en voeren we weer terug richting Campbell River. Maar het was nog niet voorbij voor ons. Weer zien we een groep orka's. Ook zien we wat bruinvissen (porpoise) springen, we waren steeds te laat om ze op de foto te zetten.

En dan zien we ook nog een humpback walvis, je zag heel duidelijk zijn staart. Helaas was het niet gelukt om hier een foto van te maken, ik hoop dat ik deze nog kan krijgen via een fotografe die ook met de tour mee was. Terug in de haven zien we ook nog een zeeleeuw en een zeehond, we hebben echt zoveel geluk gehad vandaag.

Het was ondertussen 16 uur geworden en we lopen terug naar de hotelkamer. Walter zou de foto's gaan uitzoeken maar dat was onbegonnen werk, we hebben wel 250 foto's gemaakt. Hij heeft er daarom maar een aantal uitgezocht voor dit verslag, de rest bewerkt hij thuis wel. We zijn vanavond lekker Vietnamees gaan eten, dat was nog best een uitdaging want we kregen alleen stokjes en een lepel. Maar het was wel ontzettend lekker. We kunnen echt terugkijken op een prachtige dag.