Het lijkt niet echt op de Sunshine Coast vanmorgen, het regent en is zwaar bewolkt. Tijd dus om verder te reizen. We ontbijten op onze hotelkamer en pakken de koffers weer in. Alles in de auto en op naar Earls Cove, vanwaar we de ferry nemen naar Saltery Bay. Deze overtocht konden we niet reserveren, het is wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Dus ook maar een uur van tevoren aanwezig zijn, dat moet tenslotte ook bij de overtochten die we wel gereserveerd hebben. Het is nog heel rustig als we aankomen, we hebben 1 auto voor ons. Omdat het nog steeds regent, blijven we in de auto zitten om wat te lezen.

Keurig op tijd varen we weg. Deze keer staan we niet buiten maar blijven we binnen zitten. Door de laaghangende bewolking is er ook niet veel te zien. Gelukkig kunnen we wel een kop koffie kopen, dat hadden we nog niet op. En we vroegen ons af hoe het met het betalen zat, bij vertrek was er geen loket om te betalen en ook op de boot was niets te zien. Dus vroeg Walter het aan de dame bij wie hij de koffie kocht. En wat bleek, je hoeft niet te betalen bij de overtocht van Earls Cove naar Saltery Bay. Maar wel bij de overtocht van Saltery Bay naar Earls Cove. Het waarom weten we niet, maar voor ons was dit een gelukje.

Bij aankomst in Saltery Bay werd het gelukkig steeds droger en lichter, de zon kwam zelfs een klein beetje door. Omdat het te nat was om te wandelen, reden we meteen door naar het plaatsje Lund. Wel stoppen we nog even bij een prachtig uitzichtpunt. Er stonden hier 2 grote totempalen. Maar wat vooral speciaal was, er waren hier allemaal gedenkstenen van overledenen. Indrukwekkend om te zien. Vlak hierbij zien we ook een bald eagle boven in de boom. Wat een prachtige dieren zijn dat toch. We vervolgen onze weg langs de kust, slingerend tussen bossen en zee. Ik zie ook nog 2 herten maar die konden we niet op de foto zetten.

Het kleine vissersdorpje Lund (Klah ah men) is met haar 800 inwoners een belangrijke stop voor toeristen en dagjesmensen. Veel mensen maken vanuit Lund uitstapjes naar Savary Island, Desolation Sound en naar plaatsen noordelijker aan de kust van British Columbia. Lund is het meest noordelijke plaatsje aan de Sunshine Coast. Daar begint Highway 101, die zuidelijker in de VS hetzelfde nummer behoudt en in combinatie met Highway 1 de prachtige kustweg vormt. Met een andere nummering loopt deze kustweg eigenlijk helemaal door tot aan Quellón in Chili, het meest zuidelijke puntje van de Amerikaanse continenten.

Duizenden jaren voordat de Europeanen voet op Amerikaanse bodem zetten, wordt het gebied rond Lund bewoond door de Sliammon First Nations, die onderdeel zijn van het grotere Coast Salish-volk. Zij leven in eerste instantie van de visvangst, jacht en wilde fruitsoorten. Wanneer de Europeanen arriveren neemt de handel een steeds belangrijkere plaats in. De inheemse volken staan vandaag de dag bekend om hun totempalen, cederkano’s en hun unieke taal.

De stichter van het dorp Lund is Charlie Thulin. Hij noemt de plaats Lund, naar zijn voormalige woonplaats in Zweden. Charlie bouwt de eerste opslagschuur in de haven en begint handel te drijven met de inheemse bevolking. Zes maanden later komt zijn jongere broer Fred over uit Zweden om zijn broer te ondersteunen in de steeds sneller groeiende handel. Wanneer de broers het gebied beter leren kennen ontdekken ze dat er grote vraag is naar accommodaties en onderkomens voor toeristen. De broers bouwen het Malaspina Hotel. Het hotel brandt enkele jaren later af, en het huidige Lund Hotel wordt gebouwd. Het Lund hotel is tegenwoordig het centrum van de stad en heeft een restaurant en een pub met uitzicht op zee.

Lund heeft een handvol unieke winkelmogelijkheden die je niet mag missen. Pollen Sweaters verkoopt truien en hoeden van zuivere wol die in Lund zijn gemaakt en die je zeker zult tegenkomen bij een aantal lokale bewoners. We zijn hier wel gaan kijken, mooie truien maar de prijs viel tegen, minimaal 200 dollar.

Ook kan je in Lund de beroemde kaneelbroodjes kopen. Daar gaan we voor naar Nancy's Bakery. Gelukkig hebben ze ook hartige sandwiches. Walter neemt wel een rozijnenkaneelbroodje voor de lunch. Het was ook echt heel druk bij dit zaakje, verder was het heel rustig in het dorpje.

Daarna reden we terug naar Powell River waar we wat door de winkelstraat slenteren. Bij een souvenirwinkel kopen we koekvormpjes in de vorm van een beer, een squirrel, dolfijn en walvisstaart. Met een beetje geluk zien we hier langs de Sunshine Coast Trail dolfijnen, walvissen en zeeleeuwen.

De stad Powell River (tiskʷat) is de grootste gemeenschap aan de Sunshine Coast met een bevolking van ongeveer 15.000 mensen. Er wonen nog eens meer dan 6.000 mensen in het omliggende regionale district Qathet. Powell River ligt op het traditionele grondgebied van de Tla'amin-natie . ‘qathet’ is een naam die door Tla'amin Nation Elders aan het regionale district is geschonken en betekent ‘samenwerken’.

De geschiedenis van Powell River wijkt niet veel af van het 'standaardverhaal': oorspronkelijk waren het inheemse volkeren die het gebied bevolkten, maar zij moesten op den duur plaatsmaken voor Europese kolonisten die er handelsposten en later ook nederzettingen stichtten. De Sliammon First Nation bewoonden van oudsher het bovenste deel van de Sunshine Coast, de Salish het lager gelegen deel. Ze visten, jaagden en handelden. Ze staan vandaag de dag bekend om hun totempalen, houten kano's en unieke taal.

Eens bevond zich hier de grootste pulp- en papierfabriek ter wereld, nu is het een centrum voor buitenactiviteiten. Er ligt nog steeds een hele grote papierfabriek iets voorbij Powell River. Ik had dan ook verwacht om wat winkels met papier te zien, maar die waren er niet. In de jaren tachtig van de 19^e eeuw kwam de houtindustrie op en nam men de eerste papier- en pulpfabrieken in gebruik. In 1930 werkten er 2000 mensen in de fabrieken, die de grootste producent van krantenpapier ter wereld waren.

Na nog even langs de supermarkt te gaan voor ons ontbijt voor morgenochtend rijden we door naar ons hotel, het Beach Garden Resort en Marina. We hebben een mooie ruime kamer met uitzicht op zee en op Texada Island. We stappen dan ook meteen ons balkon op om van het uitzicht te genieten. En dan zie ik weer water de lucht in spuiten, walvissen! Wel heel ver weg maar ze zien ze duidelijk springen, het zijn er 2. Wat is dat genieten. Langzaam komen ze iets dichterbij maar dan duiken ze onder en zien we ze niet meer. Maar het was fantastisch om te zien.

Rond 18 uur rijden we terug naar het centrum om lekker te eten bij Coastal Cookery, we hebben een tafel aan het raam met uitzicht op zee. Morgen reizen we verder, dan nemen we de veerboot naar Vancouver Island voor het laatste deel van onze reis.