Helaas verlaten we vandaag het gezellige en mooie Canmore. Maar niet voordat ik nog een paar foto's van de Three Sisters ga maken met de zon er mooi op. Dat betekent dat ik al vroeg over straat ga om deze te maken.

Daarna even ontbijten op de hotelkamer, koffers inpakken, auto inladen en op pad.

Via de Bow Valley Parkway rijden we naar de Icefield Parkway. De Icefields Parkway is een droomweg om te rijden. De route loopt van Lake Louise naar Jasper en wordt ook wel de Promenade des Glaciers of Alberta Highway 93 genoemd. Icefield Parkway is 230 kilometer lang en is zo aangelegd dat je langs de mooiste bezienswaardigheden rijdt. Onderweg zie je talloze besneeuwde bergtoppen, turkooizen meren, gletsjers en watervallen. Wij rijden vandaag maar 40 km, tot aan Peyto Lake.

Peyto Lake is waarschijnlijk het meest gefotografeerde meer langs de Icefields Parkway. Dit melkblauwe meer dankt de kleur van haar water aan het vlakbij gelegen Wapta Icefield. Peyto Lake zie je vanaf de stop op Bow Pass op 2.069 m, het hoogste punt van de weg. Een korte maar steile klim brengt ons door het naaldwoud naar het uitzichtpunt boven de boomgrens. Wanneer we bij het Peyto Lake uitzichtpunt staan, zijn we op het hoogste punt van de Icefield Parkway (2.137 meter). Het meer is genoemd naar Ebenezer William Peyto, een vroege wandelgids en pelsjager in het Banff-gebied. Peyto Lake wordt gevormd in een vallei van de Waputik Range, tussen Caldron Peak, Peyto Peak en Mount Jimmy Simpson, op een hoogte van 1.860 m. Tijdens de zomer stromen aanzienlijke hoeveelheden gletsjermeel van een nabijgelegen gletsjer het meer in, en deze zwevende rots deeltjes geven het meer een unieke heldere, turkooizen kleur. Het meer wordt ook wel Fox Lake wordt genoemd. De top van het meer lijkt inderdaad op een vos, compleet met oortjes.

Daarna rijden we weer terug richting Lake Louise en stoppen we bij Bow Lake. Bow Lake is een prachtig gletsjermeer met o.a. zicht op Bow Glacier en Bow Falls. Je hebt hier goed zicht op de Crowfoot Glacier. Deze gletsjer is zo genoemd aan het begin van 1900 omdat deze drie "tenen" had en leek op de poot van een kraai. In de jaren na 1930 brak de laagst gelegen "teen" af en is sindsdien weggesmolten. Deze gletsjer ligt aan de zuidpunt van Bow Lake en hangt aan Crowfoot Mountain. Aan het meer ligt Num-Ti Jah Lodge, hier drinken we even een kop koffie. Lekker warm, er staat een straffe wind en omdat de zon weg is, is het ook een stuk kouder geworden. Omstreeks 1920 werd op deze plek al een onderkomen gebouwd door de gids Jimmy Simpson. De huidige vorm van de lodge kreeg het in 1950. Het gebouw bestaat aan de onderzijde uit natuursteen en daarboven is het helemaal op de blokhutmanier gebouwd van boomstammen. Het dak is rood met een groene omlijsting. De lodge heeft een prachtige ligging aan de voet van de bergen, aan de oever van het meer en door groene sparrenbomen omringd. We lopen een stukje langs het meer door moerassige gebied voordat we weer teruggaan naar de auto.

De volgende stop is Herbert Lake, een klein gletsjermeer. We wilden hier onze lunch opeten maar er stonden nergens picknick tafels. Dus maar staande aan de rand van het meer wat gegeten. Daarna verlaten we de Icefield Parkway en rijden de Trans Canadian Highway weer op. Omdat we van Alberta naar British Colombia rijden, hebben we vandaag een uur extra. Vandaar dat we besluiten om de Takakkaw Falls te bezoeken.

Takakkaw Falls is een van de meest indrukwekkende watervallen van de Rockies. In Cree betekent Takakkaw geweldig. Bovenaan de waterval ligt blijkbaar nog een zogenaamd waterwheel, dat zorgt dat het water eerst nog enigszins wordt opgestuwd voordat het de diepte in valt. Het water maakt voordat het de Yoho-vallei instroomt een 254 meter diepe vrije val, wat de waterval de tweede hoogste van Canada maakt. De weg ernaartoe klimt door prachtige bossen en langs indrukwekkende lawinehellingen omhoog naar de voet van de waterval. Het water komt van de Daly gletsjer die deel uitmaakt van het Waputik Icefield. We maken hier weer ontzettend veel foto's.

Daarna rijden we door naar onze eindbestemming van vandaag, Golden. Golden is een dorp in het oosten van Brits-Columbia, gelegen aan de bovenloop van de Columbia in de Rocky Mountain Trench. Golden ligt tussen de Rocky Mountains (in het oosten) en de Purcell Mountains (in het westen). Zonder de Canadian Pacific Railway (CPR) zou Golden niet hebben bestaan. Toen de CPR het spoorwegennetwerk aan het uitbreiden was werd Golden gebruikt als uitvalsbasis naar het westen. Het netwerk was gereed in 1885 en Golden groeide uit tot een belangrijke stop langs de route. De aanwezigheid van de CPR maakte ook de weg vrij voor het aanleggen van de Trans-Canada Highway langs Golden. Met de aanleg van de snelweg groeide het dorp uit tot een klein stadje. Later werd ook de Big Bend Highway aangelegd. Terwijl de spoorweg over de moeilijke Rogers Pass werd aangelegd, werd de autoweg aanvankelijk via de Big Bend van de Columbia aangelegd, waarbij de Selkirk Mountains omzeild werden. Toen het stuwmeer Kinbasket Lake werd aangelegd in het derde kwart van de twintigste eeuw werd de Trans-Canada Highway heraangelegd, deze keer wel over Rogers Pass.

We overnachten bij Glenogle Mountain Lodge, dit ligt ongeveer 10 km van het dorp vandaan midden in het bos. Omdat we hier 4 nachten blijven krijgen we in plaats van een kamer een cabin, dat is toch een stuk ruimer. Nadat we de auto hebben uitgeladen, rijden we terug naar het plaatsje. Dit is lang niet zo gezellig als Canmore, het lijkt ook een stuk armer. Maar ze hebben natuurlijk wel een supermarkt zodat we brood kunnen halen voor ons ontbijt morgenochtend. We gaan dan ook maar meteen wat eten bij The Island Restaurant. Dit is een gezellige zaak, echt een ouderwetse blokhut. Het meisje dat ons bedient, heeft er ook echt zin in, ze is ontzettend vriendelijk en huppelt door de zaak. Nu zitten we in de cabin, het reisverslag bij te werken en wat te lezen.